عـاقـبت چـشـم گـدا لایـقِ دیـدار نـشد            جز غم دوریِ تان حـاصلِ بیـمار نشد

سحـری از طرفِ کوچۀ ما بگـذشتی            حـیف این دیـدۀ مـاتـم زده بـیدار نشد

باز هم بغض من و جمعۀ دلگیر شما            باز هم جمعه و قلـبی که خریدار نشد

سال‌ها منتظـر سیـصد و انـدی مردی            من بمـیرم که دگر بار کـسی یار نشد

بی‌سبب نیست که تنها شده‌ای آقا جان            چون بشر در رهـتان بنـدۀ دادار نشد

من نخواهم دگر این چشمِ گنه کارم را            به چه کارم که دمی لایقِ رخسار نشد

همه دم خونِ دل از این دل غمدیده خورم            بشکند دل که دمی محرم اسـرار نشد

نیست تقصیر تو گر این دل من را نخری            بر سر کوی تو چون زار و گرفتار نشد

خواب دیدم که به گوشم همه دم می‌گفتی            هر چه گـشتـیم؛ یکی یارِ وفـادار نشد

این همه مدعیِ عـشق من و مادر من            در عمل هیچ کسی مونس و غمخوار نشد

نیست از دین نبی بین شما جز سخنی            هیچ کس رهروِ آن احـمد مخـتار نشد

او که دم می‌زند از بابِ غریبم همه دم            مـحـرمِ رازِ عـلـی حـیـدر کـرار نشد

بهـتـر از یوسـفم و راهیِ بـازار شدم            احـدی بـهـر رُخـم راهـیِ بـازار نـشد

سال‌ها بـابت این حـجـمِ گـناهـانِ شما            جادۀ غـیبت این غـمـزده هـموار نشد

گفته بودم که دعا بهـرِ فـرج بنـمائـید            بر دعاهای فرج بهرِ من اصرار نشد

گـفـته بودم نـشوید از منِ دلـداده جـدا            حاصل دوریِ تان جز غم و زنگار نشد

اشکِ خجلت ز دو چشمان بداغی جاریست            که ز دنیـای دنی، کَـنده و بیـزار نشد